آمپها در سه کلاس مختلف با توجه به مدار هاشون تقسیم میشند. هر مدار ویژگی های خاص خودش رو از نظر قدرت و کیفیت و مصرف برق داره که در زیر توضیح میدم.
کلاس اول کلاس a یا آنالوگ هستش. این آمپ ها از مدار تک سیکلی آنالوگ پردازشی صدا درست شدند. این دسته آمپها حد اکثر کیفیت رو دارند ولی بازده انرژیشون به معنای تمام افتضاحه و زیر 40 درصد هستش و میتونید تصور کنید که وقتی 300 وات خروجی صدا میده همچین آمپی, داره 1000 وات مستقیم از برق ماشین میکشه و 700واتش رو تبدیل به گرما میکنه!!!! میتونید تصور کنید یه همچین آمپی چه بلایی سر برق ماشین میاره!!! امروزه آمپ کلاس a یا تولید نمیشه یا در محصولات فوق کیفیتی اونم به صورت خیلی محدود تولید میشه.
کلاس بعدی کلاس a/b هستش که اکثریت آمپها رو تشکیل میدند. این آمپ با اضافه کردن سیکل کمکی دوم یا سیکل b به آمپهای کلاس a درست شده و کیفیتش افت خیلی شدیدی پیدا نکرده ولی در عوض بازده انرژیشون به رقمی بین 60 تا 80 درصد افزایش پیدا کرد.
اکثر آمپهای امروزی از این دسته هستند و اگه ذکر نشه کلاس یک آمپ, پیش فرض کلاس a/b هستش مگه عکسش ثابت شه.

کلاس بعدی که نسبتا تازه و جدید الورود هستش, کلاس d یا دیجیتال هستش. همونطور که از اسمش پیداست, دیگه از مدارهای آنالوگ قدیمی تو این آمپ به اون صورت خبری نیست و بردهای دیجیتال جای اونها رو گرفتند. نقطه قوت اصلی آمپهای دیجیتال, بازده انرژی فوق العاده بالاشون هست که معمولا رقمی بین 70 تا 90 درصد هستش. در ضمن تکنولوژی دیجیتال برای این آمپها در بعضی موارد انواع ریموت کنترل های وایرلس و ژیگول بازیهای دیگه رو ممکن میکنه که معمولا تو رنج های قیمتی بالا این چیزها در دسترس هست. در ضمن این آمپ ها به نسبت توان بالاشون سایز کوچیکی دارند و خیلی داغ هم نمیشند. اما این آمپها ضعف کیفیتی دارند به نسبت کلاس a/b که همین ضعف باعث شده که نتونند بازار رو به طور کامل تصاحب کنند و با فاصله نسبی در جایگاه دوم فروش قرار دارند. البته شایان ذکر هستش با پیشرفت تکنولوژی و ارتقای کیفیت این رده آمپها هر روز دارند جای پاشون رو تو بازار محکم تر می کنند. نقطه ضعف اصلی این آمپها تو کیفیت، تولید دیستورشن زیاد هستش. دیستورشن یه جورایی پخش فرکانس اشتباهی و اتفاقی به جای فرکانس اصلی هستش که به صورت خش یا احساس بی کیفیتی صدا شنیده میشه. با این حال آمپهای دیجیتال بین آمپهای مونو خیلی بیشتر از رقبای آنالوگشون جا باز کردند. علتش هم دو چیزه. اولا پدیده دیستورشن تو فرکانسهای بالا بیشتر اتفاق میفته و هر چی فرکانس کمتر شه احتمال دیستورت شدن صدا کمتر میشه. دوما بازده بالای این آمپها, اونها رو گزینه عالی برا هندل کردن مقادیر وات بالا مثل 1000 وات کرده که بیشتر تو آمپهای مونو دیده میشه. اصولا گفته میشه گرفتن بالای 600 وات با آمپ آنالوگ کلا به صرفه نیست! به همین دلیل آمپهای دیجیتال به شدت گزینه مناسبی برای مونو شدند. البته برای کارهای خیلی کیفیتی با وات پایین برای ساب همچنان آمپ مونوی کلاس a/b توصیه میشه. جدیدا آمپهای دیجیتال به بازه آمپهای استریو و چهار کانال هم راه پیدا کردند و به سختی دارند با آنالوگ رقابت میکنند و کیفیتشون رو به افزایش هست. برند معتبر آلپاین تمامی آمپهای جدید خودش رو به دیجیتال تغییر داده و روی این تکنولوژی سرمایه گذاری زیادیداره میکنه. به نظر میرسه که در آینده آمپهای دیجیتال بتونند با رسیدن به کیفیت آنالوگ ها جای اونها رو بگیرند. ولی کلن به نظر من هنوز با توجه به شرایط فعلی آمپها تو وات پایین آمپ آنالوگ انتخاب بسیار مناسب تری هستش به نسبت دیجیتال.